Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Μουσικό (και άσχετο με κυνήγι) διάλειμμα

Επειδή ως κυνηγοί είμαστε και μερακλήδες σας παραθέτω ένα τραγούδι του τόπου μου: "τα ξεχωρίσματα".
Πρόκειται για δημοτικό της Ηπείρου το οποίο πραγματεύεται τον πόνο της ξενιτιάς ακριβώς τη στιγμή του αποχωρισμού,εκφράζοντας και την ανησυχία των ανθρώπων για το αν ο χάρος τους επιτρέψει να ξανασμίξουν... Χωρίς σχόλια, μόνο με βαθιά υπόκλιση...


Αχ τώρα στα ξεχωρίσματα ελα γιέ μου να φιληθούμε,
αχ ελα γιέ μου να φιληθούμε,
ωρ γιατί έχουμε ζωή και θάνατο, ποιός ξέρει αν θ' ανταμωθούμε
αχ ποιός ξέρει αν θ' ανταμωθούμε.

Έλα που σε περιμένω, ταίρι μου ξενητεμένο.

Αχ αυτού μακριά που βρίσκεσαι, εκεί γιέ μου στην Αυστραλία,
Αμέρικη και Γερμανία.
Αχ στείλε μου το κορμάκι σου, σε μια γιέ μου φωτογραφία,
σε μια γιέ μου φωτογραφία.

Με τ' εσένα θέλω να 'μαι, και στην Ήπειρο καλά περνάμε.



6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Hpeiros Lebentogenna!!!!

stavRos είπε...

Εσυ με γέννησες και μενα!

Ανώνυμος είπε...

Άσμα!!!!!!!!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Υπαρχουν γωνειες της καρδιας μας που κραταμε για μας.....για την Ηπειρο,μη την ξεχασουμε, να την τραγουδαμε, να την χορευουμε,να πολεμαμε για αυτην.

achilleas είπε...

Ναί παιδιά, η φτώχεια και η απομόνωση της Ηπείρου είναι κάποιοι από τους παράγοντες που μας κάνουν να παραμένουμε ενωμένοι και να νιώθουμε αυτή τη σύνδεση μεταξύ μας, που όπως είπες δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Χαίρομαι που υπάρχει και σε μας τους νεότερους αυτό το συναίσθημα.

"Με τ' εσένα θέλω να 'μαι, και στην Ήπειρο καλά περνάμε."

stavRos είπε...

Πηγαίνοντας το λίγο πιο πέρα, οι σκέψεις μου βρίσκονται στις ελληνικές ψυχές της Βορείου Ηπείρου, ένα κομμάτι του ελληνισμού που τόσο έχει παραμελήσει το Ελληνικό Κράτος αν και συνταγματικά υποχρεούται να μεριμνά για όλον τον Ελληνισμό.

Στους ανθρώπους που όντας Έλληνες , εμείς εύκολα και απερίσκεπτα τους προσδίδουμε τον χαρακτηρισμό "αλβανοί".

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, είχα πάει με την οικογενειά μου σε μια εκκλησία στα σύνορα Ελλάδας - Αλβανίας. Στην ερώτησή μου, γιατί τα μεγάφωνα της εκκλησίας κοιτούν προς το αλβανικό έδαφος, ο παπάς απάντησε "για να ακούν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου τη λειτουργία".

Χωρίς να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου θρησκευόμενο άτομο, η απάντησή του με συγκίνησε.

Στους Έλληνες λοιπόν της Βορείου Ηπείρου αφιερώνω ακόμη ένα δημοτικό τραγούδι, το "Δέλβινο".


"Άιντε Δέλβινο μωρέ Δέλβινο,
ωρε Δέλβινο και Τσαμουριά.

Άιντε Δελβινο και Τσαμουριά,
ωρε δεν τα δίνουν τα παιδιά.

Άιντε δεν τα δι- μωρέ δεν τα δι-,
ωρε δεν τα δίνουν τα παιδιά.

Άιντε δεν τα δίνουν τα παιδιά,
ωρε μες στη μαύρη ξενιτιά (ή στο σουλτάνο βασιλιά).

Άιντε Δέλβινο μωρέ Δέλβινο,
ωρε Δέλβινο και Τεπελένι.

Άιντε Δελβινο και Τεπελένι,
ωρε πάλι ελληνικό θα γένει.

Άιντε Δέλβινο μωρέ Δέλβινο,
ωρε Δέλβινο και Άγιοι Σαράντα.

Άιντε Δελβινο και Άγιοι Σαράντα,
ωρε θα σας πάρουμε για πάντα (ή θα'ναι ελληνικά για πάντα)."