Μετρώντας μέρες...

Ακόμα και οι κυνηγοί που δεν ασχολούνται με τα θηράματα που επιτρέπονται κατά την έναρξη, όταν η τελευταία φτάνει, νιώθουν και εκείνοι τη χαρά για την έλευση της νέας κυνηγετικής περιόδου. Πόσο μάλλον οι υπόλοιποι που περιμένουν καρτερικά μέχρι την εικοστή ημέρα του Αυγούστου.

Τολμώ να πω ότι η προσμονή ενός γεγονότος είναι το πιο όμορφο κομμάτι μιας εμπειρίας. Όταν δηλαδή τα πάντα ερμηνεύονται βάσει αυτού που περιμένεις. Μία βροχή του Αυγούστου, μία ξαφνική πτώση της θερμοκρασίας, χτυπά σε έναν κυνηγό το καμπανάκι ότι «να έρχεται το Φθινόπωρο».

Σε κάποια χωριά με το που θα μπει ο Σεπτέμβρης αρχίζουν να ανάβουν το τζάκι κατά το σούρουπο την ώρα που στις περισσότερες πόλεις αναζητείται δροσιά. Δεν ξέρω εάν είναι η ανάγκη για ζέστη ή αν πρόκειται περί της ευχαρίστησης που σου δίνει η φωτιά που σιγοκαίει.

‘Όπως οι περισσότεροι έτσι και εγώ γεγονότα σαν τα παραπάνω έχω μάθει να τα συνδυάζω με τον επικείμενο χειμώνα. Ίσως να είναι βλακώδες αλλά έτσι έμαθα να κάνω. Μυρίζοντας το χώμα ύστερα από μία θερινή μπόρα, παρατηρώντας τα πρωτοβρόχια και αισθανόμενος κατά το βράδυ λίγη ψύχρα, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι πλησιάζει ο καιρός.

Το δικό μου μυαλό ταξιδεύει στα μέσα του Σεπτέμβρη. Φαντάζεται τις πλαγιές να αντιλαλούν από το γάβγισμα των ιχνηλατών και να ταράσσονται από το δαιμονισμένο κλαψούρισμα ενός σηκώματος. Θα μπορούσε να συνεχίσει το ταξίδι του ώσπου να ακούσει και την μονοκόμματη τουφεκιά να μεταφέρεται από την ηχώ σε όλες τις απέναντι πλαγιές όμως τα μάτια πέφτουν πάνω στο ηλεκτρονικό ημερολόγιο και διαβάζουν 10 Αυγούστου! Είναι και η ζέστη στα πάνω της σήμερα, ικανή να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα του Καλοκαιριού που όλα υπολειτουργούν.

9 και σήμερα για κάποιους, 35 και σήμερα για κάποιους άλλους. Είναι πολλές;