Το απρόβλεπτο και απότομο ξεπέταγμά της είναι ικανό να σε πείσει ότι δεν την είδες ποτέ!

Μια πολύ δύσκολη κυνηγετική χρονιά η φετινή (και όχι μόνο κυνηγετική), καθώς με τη νέα κυβέρνηση το κυνήγι απειλήθηκε με κατάργηση με ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Όπως χαρακτηριστικά μου είχε πει ένας παλιός κυνηγός, με τους οποίους συναναστρέφομαι συχνά, "Εμείς τα χαζά θηράματα βαράμε... τα έξυπνα διαιωνίζουν το είδος !".

Δεν θα αναφερθώ άλλο όμως σε αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα γιατί το κυνήγι είναι το καλύτερο αγχολυτικό που έχει "εφευρεθεί"...

Έτσι λοιπόν, αφήνοντας πίσω οποιαδήποτε σκέψη, ξεκίνησα για ένα κυνήγι μπεκάτσας στα μέσα του Φλεβάρη με το μονάκριβό μου επανιέλ μπρετόν. Ήταν μία δύσκολη κρύα και βροχερή μέρα χωρίς καθόλου πουλιά, το άκουσμα όμως και μόνο του σηκώματός της με οδήγησε σε αυτή την έξοδο. Έψαχνα για αρκετή ώρα σε πυκνά μέρη, κυρίως πουρνάρι,από τις ενδείξεις του σκύλου όμως, δεν υπήρχε πουθενά η παραμικρή μυρωδιά! Είχα πλέον απογοητευτεί και οι κινήσεις μου μέσα στο δάσος μετατράπηκαν από αθόρυβες σε άχαρες.

Οπότε εκεί που περπατούσα ενώ το σκυλί είχε μείνει πίσω, πηδάω μέσα σε ένα αυλάκι καταμεσής του δάσους και σηκώνετε μπροστά μου μια βελουδομάτα...

Μέσα στον πανικό μου, απ' τη μια προσπαθούσα να κατεβάσω το όπλο, απ' την άλλη να φωνάξω το σκυλί και ταυτόχρονα να δω προς τα πού πήγε το πουλί!

Κάθε μπεκατσοκυνηγός όμως ξέρει ότι αφερμάριστη μπεκάτσα, δεν είναι μπεκάτσα...

Έτσι με μια γλυκόπικρη αίσθηση κατευθύνθηκα προς τα' κει που πήγε η βασίλισσα του δάσους μήπως τη βρω. Ψάχνοντας για μισή ώρα σε μια ακτίνα 40 μέτρων από εκεί που ήλπιζα ότι είναι η μπεκάτσα, τίποτα δεν μου μαρτυρούσε ότι το πουλί ήταν εκεί και τόση ώρα κάνει κόλπα στο σκυλί ενώ εγώ δεν έχω καταλάβει τίποτα.

Ξαφνικά το κουδουνάκι σταματά να αντηχεί στις απέναντι πλαγιές. Τη μπλόκαρε...

Με την αδρεναλίνη να έχει φτάσει στα ύψη, ψάχνω να βρω το ιδανικό μέρος για να τη δω. Ταυτόχρονα τα μάτια και τα αφτιά μου πετάνε φωτιές για να μη μου ξεφύγει, καθώς το απρόβλεπτο και απότομο ξεπέταγμά της είναι ικανό να σε πείσει ότι δεν την είδες ποτέ!

Παρατηρώ το τιτίβισμα του καλογιάννου, τη νευρικότητα του κότσυφα, τα χιονισμένα βουνά που με περιβάλλουν, την ησυχία της φύσης, το ρυάκι που κυλάει ανάμεσα στα πόδια μου, τη beretta μου, ΤΑ ΠΑΝΤΑ...

Όλα αυτά μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και αμέσως ακούω το "τρομακτικό" σήκωμά της μπροστά από το σκυλί...επανέρχομαι στην πραγματικότητα και περιμένω από πού θα μου βγεί...

Περιμένω ακόμα λίγο... και τίποτα, "μου έφυγε απ' την άλλη" σκέφτηκα. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου σαν φάντασμα μέσα από μια μαύρη τρύπα των φυλλομάτων του δάσους. Αναιρώντας την προηγούμενη σκέψη, σκέφτηκα "τώρα την 'πάτησες' ".Έρχεται κατά πάνω μου χωρίς να με έχει καταλάβει καθόλου μετά από το υπέροχο κυνήγι που της έκανε η Τζίνα, μην αφήνοντάς της άλλα περιθώρια. Παραμένω ακίνητος μέχρι που πλησιάζει στα 15 μέτρα, όπου κοιτιόμαστε στα μάτια σαν να μου λέει "με καταφέρατε" ενώ έχω ανατριχιάσει από αυτή τη σπάνια συνάντηση η οποία μου δίνει την ιδέα ότι είμαι ο Άρχοντας του κόσμου...την αφήνω να περάσει και ακούγεται ένα μπάμ από τη beretta...

Έτσι είναι το κυνήγι. Γεμάτο ανάμεικτα και έντονα συναισθήματα, τα οποία πουθενά αλλού δε θα νιώσεις και ξεθάβονται από τα βάθη της ψυχής μας, μη γνωρίζοντας ότι υπάρχει και αυτή η πτυχή του εαυτού μας. Αλίμονο σε όσους δεν ένιωσαν κάτι τέτοιο και αναλώνονται σε άλλες κακές συνήθειες και καταχρήσεις.

Ας ελπίσουμε να μην έχουμε παρατράγουδα και με τη νέα κυνηγετική περίοδο γιατί το πλήγμα που θα προκαλέσουν δεν θα είναι μόνο σε έμας τους κυνηγούς, αλλά και εις βάρος της ίδιας της φύσης.