Ούτε ένα μπεκατσίνι...

Φτάνοντας και η φετινή κυνηγετική περίοδος στο τέλος της, είπαμε με το φίλο μου τον Κώστα σε αυτά τα τελευταία κυνήγια να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο υδρόβιο κυνήγι, μιας και στη μπεκάτσα φέτος αλλά και στα υπόλοιπα κυνήγια της αρεσκείας μας είχαμε πολύ λίγα αποτελέσματα καθώς δεν βρίσκαμε πουθενά πουλιά.

Έτσι, αφού εξοπλιστήκαμε πλήρως, ξεκινήσαμε Σάββατο πρωί για τους βάλτους του Ν. Άρτας, στους οποίους δεν είχαμε πατήσει ποτέ αλλά είχαμε ακούσει από τρίτους ότι κρατάει παπί. Μόλις φτάσαμε εκεί έβρεχε καταρρακτωδώς, αυτό που μας πτόησε όμως ήταν ότι όλα τα χωράφια είχαν γίνει λίμνες οπότε δεν μπορούσες να περπατήσεις μέσα. Περιφερόμενοι για περίπου δύο ώρες βρήκαμε ένα ωραίο μέρος το οποίο μας φάνηκε ύποπτο.

Κατεβήκαμε με τις μεγαλύτερες προσδοκίες, η πραγματικότητα όμως απείχε πολύ από αυτό. Περπατούσαμε ώρες και δεν είδαμε ούτε ένα μπεκατσίνι να πετάγεται στα 40 μέτρα όπως συνηθίζουν. Απογοητευμένοι, κουρασμένοι και με σκυμμένα τα κεφάλια ''τραβήξαμε'' το δρόμο της επιστροφής, αφού το νερό της βροχής είχε φτάσει μέχρι το κόκκαλο και τα πόδια μας ,από το περπάτημα στο βάλτο, δεν μας κρατούσαν άλλο.

Η μαγεία του κυνηγιού όμως εκεί κρύβεται. Στο απροσδόκητο. Ξαφνικά, λίγο πριν φτάσουμε στο αυτοκίνητο, πετάγεται μέσα από κάτι καλαμιές στην άκρη του δρόμου μία πρασινοκέφαλη, πρασίνι όπως το λέμε στα χωριά. Με ταχύτητα αστραπής, κατεβάζουμε τα όπλα από την πλάτη και αρχίζουμε να ρίχνουμε στο παπί που απομακρυνόταν ιλιγγιωδώς, όχι όμως για πολύ αφού έπεσε τραυματισμένο από τα 8άρια μας λίγο πιο κάτω. Όταν φτάσαμε εκεί σχεδόν κολυμπώντας, η χαρά μας ήταν τέτοια, που ξεχάσαμε όση κούραση είχαμε και συνεχίσαμε να κυνηγάμε μήπως βρούμε κανένα άλλο για να τα μοιραστούμε. Φυσικά δεν βρήκαμε τίποτα, αφού η τύχη μας είχε ήδη εξαντληθεί...

Φεύγοντας ύστερα από λίγο, με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας, συμφωνήσαμε να επισκεπτόμαστε αυτό το κυνηγοτόπι που μας έδωσε απλόχερα αυτό το πανέμορφο πουλί-όνειρο κάθε βαλτοκυνηγού...