Κυνηγοί και ταλιμπάν

Όταν ξεκινούσα την κυνηγετική δραστηριότητα θυμάμαι ότι είχα λάβει μια τρόπον τινά αιρετική συμβουλή. Αυτή είχε να κάνει με το επίπεδο της πλειοψηφίας των συναδέλφων κυνηγών. Ο άνθρωπος που με μύησε στο κυνήγι λοιπόν, πριν ξεκινήσω κι εγώ να αποκαλούμαι κυνηγός (τρομάρα μου) μου είχε πει "Γενικά να έχεις το νου σου. Δυστυχώς δε μπορούμε να πούμε οτι με το κυνήγι ασχολείται η αφρόκρεμα της κοινωνίας μας".

Τι είδους άνθρωποι ασχολούνται με το κυνήγι λοιπόν; Μπας και είχε στοιχεία υπερβολής η συμβουλή του;  Κάνοντας κάποιος μια βόλτα στα διαδικτυακά κυνηγετικά στέκια, διαμορφώνει μια άποψη ότι οι κυνηγοί στην Ελλάδα είναι υψηλού επιπέδου. Αντιλαμβάνονται το κυνήγι ως μια διαδικασία προσέγγισης της φύσης και των λειτουργιών της, βασιζόμενη πάντα στον σεβασμό απέναντί της και ειδικά απέναντι στο θήραμα. Οι κυνηγοί (και) στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν με σεβασμό και ταπεινότητα το θήραμα. Διαβάζουμε το εξής εκπληκτικό "Ο κυνηγός αγαπάει περισσότερο από όλους αυτό που κυνηγά". Ειδικά αν σε καμια διαμάχη με οικολόγους της κακιάς ώρας τους πετάξεις αυτή την κουβέντα, τους αφήνεις με το στόμα ανοιχτό.
Πόσοι όμως στην πραγματικότητα βιώνουν και αντιλαμβάνονται το παραπάνω; Πόσοι αγαπάνε το θήραμα και κυνηγούν με ευγένεια και δεν αρκούνται σε μια απλή παπαγαλία ατάκας σαν τις ως άνω;

Πολύ φοβάμαι ότι είμαστε λίγοι. Για να προλάβω ενδεχόμενες αντιδράσεις, να πω ότι αν είναι να μιλάμε για το κυνήγι μόνο και μόνο για να ευλογάμε τα γένια μας, καλύτερα να μη λέμε τίποτα. Σημασία έχει να επισημαίνουμε τα στραβά μπας και αλλάξουν.

Για κάθε κυνηγό που αντιλαμβάνεται το κυνήγι ως ευγενές σπορ, υπάρχουν άλλοι που το αντιλαμβάνονται ως πλιάτσικο στη φύση. Για κάθε συνάδελφο που πασχίζει να προστατέψει τη φύση και το θήραμα, υπάρχουν άλλοι που θα αγοράσουν μια κούτα φυσίγγια τον Ιούλιο, που θα βγουν μέσα στη νύχτα με το αμάξι να πάρουν 1-2-5 και 100 αν μπορούσαν λαγούς, που θα ιχνηλατίσουν στο χιόνι, που θα μακελέψουν μπεκάτσες στο καρτέρι το σούρουπο.

Αν θέλει κανείς να ισχυριστεί ότι τα παραπάνω είναι υπερβολές, ας το κάνει μπας και ξεγελάσει τον εαυτό του. Θα μπορούσε όμως να είναι διαφορετική η κατάσταση; Σίγουρα όχι. Σε μια κοινωνία που το λαμόγιο έγινε συνώνυμο του μάγκα, θα ήταν αστείο να απαιτούσαμε ευπρέπεια και απόλυτη νομιμότητα από τους κυνηγούς. Εξάλλου και η άλλη πλευρά, οι αντικυνηγοί, μήπως είναι τίποτε σοβαρότερο; Είτε είναι λαμόγια που μασουλάνε από τις ΜΚΟ, είτε τίποτε ασχετάκια που νομίζουν ότι τα κρέατα που σαβουρώνουν συλλέγονται από δέντρα. Συνεπώς δεν πολυμετράει η άποψή τους...

Πίσω σε εμάς, αναρωτιέμαι τελικά πόσοι από τους κυνηγούς δεν είναι ζώα και κυνηγάνε τηρώντας τους κανόνες, γραπτούς και άγραφους. Πόσο δεδομένα είναι για την πλειοψηφία των κυνηγών αυτά που για εμάς είναι απαράβατα.

Τείνω δυστυχώς να πιστέψω ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Ένα σημαντικό ποσοστό κυνηγών στην πραγματικότητα είναι οι ταλιμπάν της ελληνικής εξοχής. Χωρίς την παραμικρή παιδεία και δίχως την παραμικρή επίγνωση του τι κάνουν, ξεχύνονται σε βουνά και κάμπους για να σκοτώσουν όσα περισσότερα μπορούν. Ο,τι ακριβώς καλείται να κάνει ένας στρατιώτης στον πόλεμο, αυτοί το κάνουν πράξη στο κυνήγι. Εχθρός τους είναι το θήραμα και αυτό πρέπει να θανατωθεί με κάθε τρόπο. Το αιφνιδιάζουν, το πιάνουν στον ύπνο, το εκτελούν την ώρα που προστατεύει τα μικρά του. Εκτελούν όλο το κοπάδι σα να επρόκειτο για εισβολείς που ήρθαν να πάρουν τη γη μας. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν το θήραμα, θα το τραυματίσουν γιατί έτσι πρέπει. Το επιδεικνύουν σε όλο το χωριό λες και πιάσανε τον εχθρό. Εκφράζουν απύθμενο μίσος για το θήραμα και τη φύση αυτοί οι πλιατσικολόγοι της υπαίθρου.

Επιπλέον, η συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους κυνηγούς είναι όμοια. Οι συνάδελφοί τους είναι στα μάτια τους αντίπαλοι στο πλιάτσικο. Ποιος θα λαφυραγωγήσει περισσότερο τα βουνά και τους κάμπους της χώρας μας.

Όλοι τους ξέρουμε. Και η Θηροφυλακή τους ξέρει. Κι όμως ακόμα υπάρχουν. Υπάρχουν γιατί εμείς τους ανεχόμαστε, γιατί οι Θηροφύλακες δεν οπλοφορούν και φυσικά δεν είναι υποχρεωμένοι να παίξουν τις ζωές τους για να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις. Είναι επίσης και οι τοπικές κοινωνίες που πολλές φορές δεν μιλάει κάποιος για να αποφύγει τα μπλεξίματα.

Το θέμα πάντως δεν είναι να περιγράφεται απλώς μια κατάσταση αλλά να αντιμετωπίζεται κιόλας. Η λύση σε μια τέτοια περίπτωση είναι αρκετά απλή έως και αυτονόητη τολμώ να πω. Νομοθετική εξομοίωση της Θηροφυλακής με εξουσίες που έχει η Ελληνική Αστυνομία, δικαίωμα οπλοφορίας στους υπαλλήλους της και πιθανώς θεσμοθέτηση κωλύματος εντοπιότητας με βάση το νομό. Ο Θηροφύλακας πρέπει να εκπαιδεύεται αναλόγως, να προσλαμβάνεται με βάση ανάλογα προσόντα που πρέπει να έχει, σωματικά και πνευματικά ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα ως άνω αυξημένα καθήκοντά του.

Λυπάμαι που το λέω αλλά πιστεύω ότι μόνο με φόβο θα βάλουν μυαλό ορισμένοι...