Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν πολιτικά τη χώρα ήταν το αιφνίδιο κλείσιμο της ΕΡΤ πριν από λίγους μήνες από την κυβέρνηση, με πρακτικές που θυμίζουν μπανανία. Προφανώς και δεν αμφιβάλλει κανείς ότι στην ΕΡΤ γίνονταν "του κουτρούλη ο γάμος", εξάλλου τηλεοπτικοί σταθμοί ταγμένοι στην αντικειμενική και μνημονιακή ενημέρωση του πολίτη όπως ο ΣΚΑΙ, φρόντισαν να το καταστήσουν σαφές.
Το θέμα βεβαίως είναι πολιτικό και εδώ δεν είναι ακριβώς ο καταλληλότερος χώρος για ανάλυση και ανάπτυξη του. Θα εστιάσω στη ραδιοφωνική συντροφιά που είχαμε τις πρωινές ώρες που παίρναμε τα βουνά. Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στις πρωινές ιχνηλασίες που ήταν μια εκπομπή αποκλειστικά αφιερωμένη στο κυνήγι (και την οποία θεωρούσα και λίγο βαρετή εδώ που τα λέμε), αναφέρομαι σε όλα τα προγράμματα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας που κρατούσαν συντροφιά στον Έλληνα κυνηγό.
Όσα πράγματα αγαπάει ο άνθρωπος είναι κυρίως στιγμές. Μια αγαπημένη στιγμή του κυνηγιού για εμένα ήταν η ραδιοφωνική συντροφιά το χάραμα, παρέα με λίγο ζεστό καφέ κι ενώ το κρύο διαπερνούσε το σώμα. Στις στιγμές εκείνες μόνο η Ελληνική Ραδιοφωνία ήταν εκεί. Είτε γιατί μιλάμε για την ελληνική ύπαιθρο που η εμβέλεια των σταθμών είναι περιορισμένη, είτε γιατί το ρεπερτόριο της πλειοψηφίας των λοιπών ραδιοφώνων είναι ένα ατελείωτο playlist χωρίς ανοιχτό μικρόφωνο που αρχίζει με Βασίλη Καρρά και τελειώνει με Λευτέρη Πανταζή.
Η συντροφιά μας λοιπόν φέτος σίγησε. Για εμάς στη Βόρεια Ελλάδα η εναλλακτική μας, είναι σταθμοί από Σκόπια, Βουλγαρία και Αλβανία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου